ՈՒռուցքաբանությունը որպես քաղաքական զենք

Ռուս-ամերիկյան ներկա հակամարտ փոխհարաբերությունները, ինչպես մոդայիկ է հիմա ասել` գլոբալ բնույթ են կրում: ՈՒժերը, անշուշտ, առայժմ անհավասար են, և քաղաքական, ռազմաստրատեգիական, տնտեսական և մյուս բնագավառներում առավելության հասնելու ամերիկացիների հնարավորություններն այսօր շատ ավելի մեծ են:

Սակայն այս երկու գերտերությունների փոխհարաբերությունների մեջ հավակնոտ համապարփակ նկրտումների հետ մեկտեղ հառնում են նաև այնպիսի փոխադարձ գործողությունների մեղադրանքներ, որոնք կարելի է նույնիսկ էկզոտիկ համարել: Երկու կողմերն էլ իրար նշավակում են կլիմայական, մանրէաբանական, համաճարակաբանական և նմանատիպ այլ «զենքերի» ստեղծման ու կիրառման մեջ: Եթե ամերիկացիները, օրինակ, կասկածներ ունեն իրենց երկրում փոթորիկների, հողմերի ու մրրիկների արհեստական ծագման մեջ, ապա բնավ էլ չի բացառվում, ասենք, որ ռուսներն էլ ամերիկացիներին մեղադրեն Յակուտիայում նկատվող աննախադեպ սառնամանիքների մեջ:
Սակայն վերջին ժամանակներս, երբ ամերիկացիները միաբևեռ աշխարհի պահպանման իրենց մաքառումներում թիրախ են ընտրել Ռուսաստանը, ավելի կոնկրետ` նրա լիդեր Վլադիմիր Պուտինին, երբ անթաքույց դրվում է նրա մեկուսացման և նույնիսկ ֆիզիկական ոչնչացման խնդիրը, ռուսական լրատվամիջոցներում հաճախակի են դարձել հրապարակումները նույնքան կոնսպիրոլոգիական «ուռուցքաբանական դավադրությունների» մասին: Եվ այս տեսության հաստատման աղբյուրները սկիզբ են առնում հեռավոր Լատինական Ամերիկայից:

Բանն այն է, որ հարավամերիկյան աշխարհամասի պետությունների` բնավ էլ ոչ ամերիկամետ քաղաքական լիդերների շրջանում յուրօրինակ համաճարակի է վերածվել ուռուցքի` քաղցկեղի տարածումը: Տակավին 2011 թվականին Վենեսուելայի այն ժամանակվա նախագահ ՈՒգո Չավեսը Կուբայում աղիքի ուռուցքի վիրահատությունից հետո զարմանք էր հայտնել, որ մայր ցամաքի որոշ լիդերների մոտ զուգահեռաբար նույն հիվանդությունն է հայտնաբերվել: Զարմանալի կլիներ, եթե իմանայինք, որ ԱՄՆ-ում մշակել են քաղցկեղով վարակելու տեխնոլոգիա` ասել էր նա: Պարզվում է՝ մինչ այդ նման վտանգի գոյության մասին նրան զգուշացրել էր Ֆիդել Կաստրոն, որը Չավեսի հետ միաժամանակ նույնպես տառապում էր քաղցկեղով: «Չավես,- անհանգստություն էր հայտնել նա,- հետևիր սննդիդ, այդ մարդիկ արդեն հնարել են այդ տեխնոլոգիան»:

Իրականում Կաստրոն ու Չավեսը իրավունք ունեին խոսելու ինչ-որ «օրինաչափության» մասին: Անսպասելիորեն տարբեր օրգանների քաղցկեղ հայտնաբերվեց Արգենտինայի նախագահ Նեստոր Կիրշների, իշխանությունը ժառանգած նրա դստեր` Քրիստինե Ֆերնանդես դե Կիրշների, Բրազիլիայի նախագահներ Լուլա դա Սիլվայի, Դիլմա Ռուսեֆի, Բոլիվիայի նախագահ Էվո Մորալեսի և մի շարք այլ ղեկավար անձանց մոտ:

Անշուշտ ամերիկացիները, եթե կա անհրաժեշտություն, չեն խորշում այլ պետությունների` իրենց դեմ ընդվզող ղեկավարներին ֆիզիկապես ոչնչացնելու «ավանդական» մեթոդներից. դրա նորագույն վկայությունները երևացին Մերձավոր Արևելքում: Բայց «քաղցկեղային» մեթոդը անհամեմատ գերարդիական է ու առայժմ դժվար տեսանելի: Սակայն տրամաբանական է հնչում ռուս քաղաքագետներից մեկի հարցը, թե ինչու այդ հիվանդությունը գերազանցապես ի հայտ է գալիս ձախ հայացքների տեր լատինաամերիկացի լիդերների մոտ: Նախկին քահանա Ֆեռնանդո Լուգոն, ընտրվելով Պարագվայի նախագահ, հետագայում նույնպես մահացավ քաղցկեղից:
Ինքնին հասկանալի է, որ ամերիկացիների համար լատինաամերիկացիներն ընդամենը «մանրուք» են այնպիսի ահեղ հակառակորդի համեմատ, ինչպիսին Վլադիմիր Պուտինն է, որը գրեթե անհայտություն դարձած երկիրը կրկին վերածելով գերտերության, լուրջ խոչընդոտներ է ստեղծում ընդդեմ ամերիկացիների համամոլորակային քայքայիչ գործողությունների: Կարո՞ղ են «յանկիները» ուռուցքաբանական զենք օգտագործել նաև Վլադիմիր Վլադիմիրովիչի դեմ: Հազիվ թե: Ռուս քաղաքագետներից մեկի սրամիտ արտահայտությամբ, ամերիկացիները կերջանկանային, եթե կարողանային քաղցկեղով ապականել ռուսաց լիդերի… ուղեղը: Մինչդեռ Պուտինի անվտանգության ծառայությունը համարվում է լավագույններից մեկը աշխարհում: Խորհրդանշական փոքր մի դրվագ. լրագրողների հետ իր տարեվերջյան հրապարակային հանդիպումներից մեկի ժամանակ հաշմանդամ կին մասնակիցներից մեկը վրդովմունք հայտնեց, որ նախագահի «թիկնապահները» անսեթևեթ զնննության էին ենթարկել նաև իր հաշմանդամական տեխնիկան: Պուտինը խնդրեց չնեղանալ նրանցից, որոնք պարզապես իրենց «գործն են անում»:

Վենեսուելայում հավաստում են, որ ունեն ապացույցներ, համաձայն որոնց ՈՒգո Չավեսին «հիվանդացրել են» Նյու Յորքում, որտեղ նա մասնակցում էր ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի նիստին:

Ռուբեն ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
Մոսկվա

Հեղինակի նյութեր

• «Ճղճղոցը» լռեցրին
• Քա­ղա­քա­կա­նու­թ­յու­նը երկ­րորդ հնա­գույն մաս­նա­գի­տու­թ­յունն է
• Հեշտ է ա­սել` ա­նուղ­ղե­լի ռու­սա­սեր­ներ են
• Խո­պան­չիու­թ­յու­նը դար­ձել է ապ­րե­լա­կերպ, սո­վո­րու­թ­յուն, կեն­ցաղ
• Երբ խոս­քը մի­լիար­դա­վոր դո­լար­նե­րի մա­սին է, մեծ տե­րու­թ­յուն­նե­րը գոր­ծում են ա­նո­ղոք
• Ոչ էն է մի բան, ո՛չ էլ` էս
• Եթե գլուխ չես հա­նում սե­փա­կան ղե­կա­վար­նե­րից
• Կո­րո­նա­վի­րու­սա­յին աշ­խար­հա­փո­փո­խու­թ­յուն
• Ամեն ժո­ղո­վուրդ ար­ժա­նի է իր ղե­կա­վա­րին
• Ա՜խ այդ անշ­նոր­հա­կալ ռուս­նե­րը
• Հույս-հարց-պա­հան­ջը ար­դեն դառ­նում է ինք­նան­վաս­տա­ցու­ցիչ
• Ներ­վեց... թմ­րա­մաք­սա­նեն­գը, բայց նա հրեա էր
• Գլխա­վոր կռ­վախն­ձո­րը կդառ­նա Ղա­րա­բա­ղը
• «Ի՜նչ հայ, հրեա է» («Հրեա­նե­րից պր­ծանք, ան­ցանք հա­յե­րին»)
• Քսան տա­րի նույն դեմ­քին են նա­յում
• Պու­տի­նի, լե­հե­րի և հրեա­նե­րի մա­սին
• Հա­յաս­տա­նը կա­րիք ու­նի փոր­ձա­ռու­թ­յան
• Չտես­նե­լու չտանք, թե վեր­ջերս Շոյ­գու­յին ինչ շու­քով ըն­դու­նե­ցին Բաք­վում
• Երբ ան­գամ մեկ ըն­տա­նիքն է դառ­նում հո­գա­ծու­թ­յան ա­ռար­կա
• Ինչով են զբաղ­ված եվ­րո­պա­ցի­նե­րը

Մեկնաբանություններ